Back to basics

Nou dat klinkt raar.
Maar zoals de meesten van jullie inmiddels weten, zijn wij inmiddels weer in Nederland. Niet om te blijven, maar ook niet om terug te gaan naar Canada op dit moment.

Waren er hints? Jazeker. Kijk maar eens terug naar de blog die ik schreef op 13 juni. Let vooral op de letters waar de alinea’s mee beginnen en zie dan of je de hint kunt vinden.
Verder. Is het je niet opgevallen dat ik het al een hele tijd niet meer over Winny heb gehad? Winny is al heel lang bij ons weg. We hebben op 22 mei al afscheid van haar genomen, zij is naar een nieuw baasje gegaan die haar lekker veel ruimte kan bieden waar ze de rest van haar leven nog lekker konijn mag zijn.

Anyway. Op maandag 14 juni vertrokken wij uit Lindsay. In de weken ervoor werd het appartement leger en leger. Op de bewuste maandag hadden wij oprecht alleen nog de bank en bijzettafels van Steve en Stacey in de woonkamer staan, en ons bed in de slaapkamer. Het bed is op maandagochtend opgehaald en de bank en bijzettafels mochten wij in de garage achterlaten, waar Steve en Stacey het later een keer op zouden komen halen. Topmensen!
De auto hadden we de woensdag ervoor al verkocht. We gingen met een huurauto naar Toronto, naar het vliegveld. Daar moesten wij eerst de befaamde covid pcr test gaan doen. Geweldige timing, want ik had die dagen ervoor belachelijk veel last van hooikoorts. Maaaaaar, op maandagochtend regende het! Alle pollen waren dus uit de lucht, en daarmee mijn geproest gelukkig ook!
De test was alsnog geen pretje, want mijn slijmvliezen waren nog wel ontstoken.
Op Toronto airport (Pearson eigenlijk) hadden ze een studie opgezet waarbij ze 3 testmethodes met elkaar gingen vergelijken. Je kreeg eerst de swab achterin je neus, daarna een swab voorin beide neusgaten, en daarna moest je je wijsvinger nog door een apparaatje laten scannen. Het doel van de studie is om te kijken naar een testmethode die dezelfde resultaten geeft als de pcr. Leuke bijkomstigheid, de test was hierdoor gratis! Dat scheelde ons een enorme berg geld, het zou anders 200 dollar per persoon gekost hebben.

Na de test gingen we naar het hotel wat we geboekt hadden voor de nacht. Dat hotel lag tegenover de luchthaven, letterlijk aan de andere kant van de weg. Ideaal! Zo zouden we op de dinsdag gewoon lopend naar het vliegveld kunnen gaan. Echt briljant.
Onze hotelkamer was behoorlijk luxe! We hadden er zelfs een hele kitchenette in, compleet met volledige koelkast met vriesvak, waar ons de ijsblokjes al wachtten! Een aangenaam welkom, kan ik je vertellen. Het ontbijt was vanwege covid nog steeds niet erg spectaculair, maar men wat een verbetering al met het hotel in Lindsay destijds.

Op maandagavond kregen we de uitslag van de test binnen, beide negatief! Een grote opluchting, kan ik je vertellen. Dus op dinsdag gingen we iets geruster naar het vliegveld. Lekker op loopafstand. Dus eerst twee bagagewagentjes opgehaald en die meegenomen het hotel in. Koffers en handbagage erop stapelen, en gaan met die banaan. Onze vlucht vertrok vanuit de terminal die bij ons aan de overkant lag, dus het was echt alleen maar een kwestie van de weg oversteken. Het inchecken van de bagage liet nog even op zich wachten, want we moesten om 12 uur uit het hotel zijn en het inchecken kon pas vanaf 2 uur. Gelukkig was er een groot raam met uitzicht op de vliegtuigen, dus we hebben daar nog onszelf nog een soort van vermaakt.

Het inchecken van de bagage ging vrij vlot. We hadden in totaal 5 koffers. In feite hebben ze alleen de eerste 3 gewogen, en toen vond mevrouw het wel goed. Hetzelfde met de covid testuitslag, daarvan heeft ze alleen die van Wilco gezien en toen geloofde ze het voor mij ook wel weer.
Na het inchecken was het door de douane. Dat was nog een hele heisa, want we hadden allerlei computeronderdelen in onze handbagage en dat vonden ze natuurlijk erg spannend. Tel daarbij de foto- en filmcamera op en het feest was compleet. Ach, het was uitgestorven op het vliegveld dus zo’n drama was het niet.
Na de douane hebben we nog even een laatste kop koffie en donut gehaald bij Tim Hortons. Een soort van afscheid. En daarna nog even iets eetbaars gehaald bij een hamburgertent. En toen gingen we maar door naar de gate. Alles op ons dooie gemakje, want volgens mij waren er echt alleen maar mensen van onze vlucht in die terminal.
Eenmaal in het vliegtuig bleek die ook echt belachelijk leeg. Als het voor 10% gevuld was, was dat veel. De vlucht zelf was erg rustig. Een nachtvlucht, dus dan gebeurt er sowieso meestal weinig. Wat wel gaaf was, was de zonsopkomst. Rond die tijd zaten we ongeveer boven Ierland/Engeland. Je zag de zon onder de wolken al schijnen, er kwam een rode gloed door het wolkendek, voordat voor ons ook de zon in beeld kwam. Super gaaf om te zien!

Eenmaal geland waren we al vlot door de douane en bagage ophalen gaat op een uitgestorven Schiphol natuurlijk helemaal snel. Want er is maar 1 band in werking en aangezien het vliegtuig bijna leeg was waren de juiste koffers al snel gevonden. We hebben nog 2 uur gewacht tot we de huurauto mee konden krijgen (landen om 6 uur, verhuur ging open om 8 uur). Daarna reden we al vrij snel Nederland in. Wat was dat wennen zeg!!! Alle wegen zijn hier zo vreselijk krap en we hebben ons echt verbaast over het asociale gedrag van de Nederlanders. Bumperkleven, afsnijden, het maakt niet uit. Canadezen kunnen gewoon niet rijden en weten vaak niet beter, maar Nederlanders zijn gewoon asociaal.

We hebben een plek opgezocht in Putten in het bos om de dag door te brengen. Half slapend half wakker hebben we daar op een bankje gehangen en af en toe een klein blokje om gelopen. We huren momenteel een stacaravan in Putten en die was pas vanaf 3 uur beschikbaar. Wat een lange dag!

Anyway, niemand wist dat wij terug zouden komen. Alleen de Canadezen waren hiervan op de hoogte, wat logisch is want daarvoor konden wij het natuurlijk ook niet verbergen. Dit leverde in Nederland na onze quarantaine een aantal hele leuke verrassingsbezoekjes op! Heel leuk om te doen. Soort All you need is love, maar dan een paar keer!

Wat gaan we nu doen?
Nou, voorlopig nog niet terug naar Canada. Sowieso komen we nu het land niet meer in. Onze werkvergunningen lopen tot half augustus. Ondertussen loopt de aanvraag voor het permanente visum nog, maar dat heeft zoveel vertraging dat dit niet voor oktober/november zal worden. Nu kunnen we ervoor kiezen om ter overbrugging verlenging van onze werkvisa aan te vragen, maar daar gaat belachelijk veel tijd overheen en dus is het maar de vraag of dat zich terug gaat betalen. Daarnaast hebben we besloten dat als de aanvraag voor het permanente visum een ‘nee’ wordt, om wat voor reden dan ook, we het niet nog eens gaan proberen. Om de reden dat het dan wederom veel tijd, geld en energie gaat kosten, want we zouden onder andere onze taaltesten ook opnieuw moeten doen. Het houdt een keer op.

Voor nu hebben we besloten het een tijdje in Frankrijk te gaan proberen. Een heel ander land, maar in grote lijnen biedt Frankrijk hetzelfde en op sommige punten meer dan Canada. De huizen zijn daar ook nog erg goed te betalen, niet geheel onbelangrijk. Daarnaast is het met een Nederlands paspoort niet zo moeilijk om de overstap te maken. Die hele papierwinkel heb je niet als je binnen de EU gaat verhuizen. Hooguit hier en daar een formuliertje, maar nooit zo’n lang proces.
We zitten in juli en augustus in de Auvergne, waar we gewoon lekker even vakantie gaan vieren en gaan genieten. We hebben een appartement gehuurd wat onderaan een skipiste ligt, dus genoeg mogelijkheden om ons eens lekker uit t eleven daar.
Vanaf September tot in elk geval maart huren we dan een huis in de buurt van de Jura. Op die locatie gaan we wat meer inburgeren en proberen ons te mengen in de lokale bevolking. Mocht dit bevallen, dan gaan we in die regio ook op zoek naar een woonlocatie.

Hoe en wat nu verder, dat zien we vanzelf. We pinnen ons nergens op vast, zijn ook niet met een land getrouwd. Mochten we vanuit Canada alsnog een ‘ja’ krijgen, dan kan het maar zo zijn dan we alsnog permanent aan de andere kant van de oceaan gaan wonen. We zien het wel, we maken ons niet druk en genieten gewoon van het moment. Heeft onze reis gefaald? Zeer zeker niet. We zijn weer wat vrienden en ervaringen rijker. Elke move die je maakt in het leven biedt weer nieuwe levenslessen. Voor nu kunnen we alleen even niet blijven, dus gaan we op een andere locatie verder.

Deze blog is hiermee aan zijn einde gekomen. 10 maanden heb ik het vol gehouden, en ik moet zeggen dat ik er nu ook wel redelijk klaar mee ben.
Mochten er vragen zijn, of je wilt ons Franse adres hebben, laat het dan even weten.
Voor nu, iedereen heel erg bedankt voor het lezen van deze blog. Het was leuk om te doen en leuk om te zien dat het nog steeds actief gevolgd werd, ondanks dat er de laatste maanden zo weinig gebeurd is.

Voor nu, groetjes en au revoir!